In een poging mijn eigen handelen als architect te begrijpen, lijkt dit project een afspiegeling te zijn van het welbekende werk van Escher, waarin twee getekende handen de bron zijn van elkaars bestaan. Een creatie over creëren, een ontwerp van het ontwerpproces met als eindproduct een reflectie op het architectonische proces.

 

Het uitgangspunt voor dit proces is de aanname dat het enige fundament voor schoonheid is gelegen in ieders persoonlijke ervaring ervan. We kunnen er niet beter in zijn dan een ander. En het idee meer gelijk te kunnen hebben over schoonheid bemoeilijkt slechts de dialoog waarin je elkaar probeert te begrijpen. Ik zie mezelf als architect dus in eerste instantie ook niet als leermeester van de schoonheid, maar als getraind observator en deler ervan.

Het ontwerpproces beschouw ik dan ook graag als het vertellen van verhalen. Als een constante dialoog met mezelf, met mijn omgeving en met iedereen die erin betrokken wordt. In dit proces is de wijze waarop het verhaal verteld wordt een wezenlijk onderdeel van het verhaal zelf. En denk ik slechts de schoonheid te kunnen vinden door hem te openbaren in alles wat ik creëer. De schoonheid zit niet slechts in het geen waarnaar de gekozen woorden en beelden verwijzen. De schoonheid moet zich naar mijn mening eveneens bevinden in de gekozen woorden en beelden zelf.

 

Ontwerpen is uiteindelijk voor mij een proces van maken, kijken en ervaren. Ervaringen die ik vervolgens probeer te begrijpen en te duiden om zo in reflectie op mijn ervaring nieuwe stappen te kunnen maken. Ik creëer dan ook niet zozeer schoonheid, ik vind schoonheid door te creëren.